قطبش تابش لیزر

در بیشتر موارد نور ساطع شده از لیزر قطبی است. معمولاً به صورت خطی قطبی می شود، یعنی میدان الکتریکی در جهت خاصی عمود بر جهت انتشار پرتو لیزر در نوسان است. برخی از لیزرها (مثلاً لیزرهای فیبر) نور پلاریزه خطی تولید نمی‌کنند، اما حالت‌های قطبش پایدار دیگری تولید می‌کنند که می‌توان با استفاده از ترکیب مناسبی از صفحات موج، آنها را به نور پلاریزه خطی تبدیل کرد. در مورد تابش پهنای باند، و حالت پلاریزاسیون وابسته به طول موج است، روش فوق قابل استفاده نیست.

شکل 1: تابش لیزر با حالت های پلاریزاسیون مختلف، با چندین پالس از چپ به راست منتشر می شود.

در برخی موارد خاص می توان تیرهای پلاریزه شعاعی ایجاد کرد، یعنی جهت قطبش در مقطع پرتو شعاعی است. به طور کلی، تابش قطبی شعاعی از طریق قطبش نور اول از طریق برخی از عناصر نوری به دست می آید، یا می توان آن را مستقیماً از لیزر به دست آورد. مزیت این روش این است که می توان از تلفات دپلاریزاسیون جلوگیری کرد و می توان آن را برای لیزرهای حجیم حالت جامد اعمال کرد.
تابش لیزر پلاریزه در بسیاری از کاربردها مورد نیاز است. به عنوان مثال:
تبدیل فرکانس غیرخطی، که در آن تطبیق فاز می تواند تنها در یک جهت قطبش برآورده شود
دو پرتو لیزر برای جفت شدن پلاریزاسیون مورد نیاز است (به ترکیب پرتو پلاریزاسیون مراجعه کنید)
پردازش پرتوهای لیزر در دستگاه های وابسته به پلاریزاسیون مانند تداخل سنج ها، تقویت کننده های نوری نیمه هادی و مدولاتورهای نوری
همچنین برخی از لیزرها (بسیاری از لیزرهای فیبر) وجود دارند که نوری را منتشر می کنند که پلاریزه نیست. این بدان معنا نیست که خروجی لیزر نور غیرقطبی است. قدرت دو مولفه پلاریزاسیون در هر زمان با هم برابر است و دامنه آن دو کاملاً مستقل است. فقط حالت پلاریزاسیون بسیار ناپایدار است، مثلاً به دلیل نوسانات دما، یا تغییر بین جهات مختلف. برای به دست آوردن نور کاملاً غیرقطبی، مقداری اپتیک دپلاریزاسیون مورد نیاز است.
درجه قطبش نور پلاریزه خطی با نسبت خاموشی قطبش (PER) مشخص می شود که به عنوان نسبت توان در دو جهت پلاریزاسیون بر حسب دسی بل تعریف می شود. نسبت خاموشی پلاریزه کننده باید بیشتر از پرتو لیزر باشد.