کاربرد لیزر قابل تنظیم در ارتباطات نوری

کاربردهای شبکه لیزرهای قابل تنظیم را می توان به دو بخش برنامه های استاتیک و کاربردهای پویا تقسیم کرد.
در کاربردهای استاتیک، طول موج لیزر قابل تنظیم در حین استفاده تنظیم می شود و با گذشت زمان تغییر نمی کند. رایج ترین کاربرد استاتیک به عنوان جایگزینی برای لیزرهای منبع است، به عنوان مثال در سیستم های انتقال مالتی پلکسی با تقسیم طول موج متراکم (DWDM)، که در آن یک لیزر قابل تنظیم به عنوان پشتیبان برای لیزرهای چندگانه با طول موج ثابت و لیزرهای منبع انعطاف پذیر عمل می کند و تعداد خطوط را کاهش می دهد. کارت های مورد نیاز برای پشتیبانی از تمام طول موج های مختلف.
در کاربردهای استاتیک، الزامات اصلی برای لیزرهای قابل تنظیم قیمت، توان خروجی و ویژگی‌های طیفی است، یعنی عرض خط و پایداری قابل مقایسه با لیزرهای با طول موج ثابت است که جایگزین می‌شود. هرچه دامنه طول موج بیشتر باشد، نسبت عملکرد به قیمت بهتر خواهد بود، بدون سرعت تنظیم بسیار سریعتر. در حال حاضر کاربرد سیستم DWDM با لیزر قابل تنظیم دقیق روز به روز بیشتر می شود.
در آینده، لیزرهای قابل تنظیم مورد استفاده به عنوان پشتیبان نیز به سرعت متناظر سریع نیاز دارند. هنگامی که یک کانال چندگانه تقسیم طول موج متراکم از کار بیفتد، یک لیزر قابل تنظیم می تواند به طور خودکار فعال شود تا کار خود را از سر بگیرد. برای دستیابی به این عملکرد، لیزر باید در طول موج شکست خورده در 10 میلی ثانیه یا کمتر تنظیم و قفل شود تا اطمینان حاصل شود که کل زمان بازیابی کمتر از 50 میلی ثانیه مورد نیاز شبکه نوری سنکرون است.
در کاربردهای دینامیکی، طول موج لیزر قابل تنظیم به منظور افزایش انعطاف پذیری شبکه نوری نیاز به تغییر منظم دارد. چنین کاربردهایی عموماً نیازمند ارائه طول موجهای دینامیکی هستند تا بتوان یک طول موج را از یک بخش شبکه برای تطبیق با ظرفیت متغیر مورد نیاز اضافه یا پیشنهاد کرد. یک معماری ROADM ساده و انعطاف‌پذیرتر پیشنهاد شده است که مبتنی بر استفاده از لیزرهای قابل تنظیم و فیلترهای قابل تنظیم است. لیزرهای قابل تنظیم می توانند طول موج های خاصی را به سیستم اضافه کنند و فیلترهای قابل تنظیم می توانند طول موج های خاصی را از سیستم فیلتر کنند. لیزر قابل تنظیم همچنین می تواند مشکل مسدود شدن طول موج در اتصال متقاطع نوری را حل کند. در حال حاضر، بیشتر پیوندهای متقابل نوری از رابط نوری-الکترو-اپتیکی در هر دو انتهای فیبر برای جلوگیری از این مشکل استفاده می کنند. اگر از یک لیزر قابل تنظیم برای ورودی OXC در انتهای ورودی استفاده شود، می توان طول موج مشخصی را انتخاب کرد تا اطمینان حاصل شود که موج نور در یک مسیر واضح به نقطه پایان می رسد.